بازم خودم وخودت...

عجبــــ وفـــایـــی دآرد این دلتنگــــی…!

تنهـــــاش که میـــذآریـــی میــری تو

جمـــع و کلّی میگـــی و میخنــــدی

بعد کـــه از همه جـــدآ شدی از کـُنـــج تآریکـــی میآد بیرون

می ایستـــه بغـــل دستــتــــ …

دســتـــ گرمشـــو میذاره رو شونتــــ

بر میگـــرده در گوشــتـــ میگـــه :

خـــوبــی رفیـــق ؟!

بـــآزم خودمـــم و خـــودتـــ …